Rozdział 85

Dobrze, dziś trochę rozdział krótszy będzie, ale dlatego, żeby zacząć chociaż te uczelnie dziewczyn. Później z górki będzie ;)

Aha! A co do Carlosa i Monic, nie cieszcie się zbytnio, bo to, że się pogodzili nie oznacza, iż do siebie wrócą ^^. Jednak muszę przyznać, że się cieszę, bo rozdział się Wam podobał :D A zwłaszcza TYŁEK Carlosa !! :D Na Twitterze wyczytałam, że jego tyłek jest najlepszy na świecie ^,^ . Hahaha!

~*~

- Monic, rusz się, bo się do szkoły spóźnimy! - krzyknęła Jennifer, stając przy schodach. - Rany, ale to dziwnie brzmi w moich ustach.

    Tak, dzisiaj jest poniedziałek, a my idziemy na swoje uczelnie. O dziwo, wszystkie podręczniki kupiłyśmy wczoraj. No i nie obyło by się bez niezbędnych rzeczy typu: piórniki, długopisy, zeszyty itd. Cały dzień spędziłyśmy wczoraj w galerii. Oczywiście dziewczyny wykorzystały okazję i nakupowały sobie nowych ciuchów. Ja i Christine, jako te normalne, sobie odpuściłyśmy. Uznałyśmy, że to strata pieniędzy. Gdzieś tak pod wieczór byłyśmy w domu. Musiałam jeszcze zawieźć Fox'a do rodziców, bo przecież nie może zostać sam w domu. James by mnie zakatrupił. 

- Ej, dziewczyny, po zajęciach skoczę do sklepu, bo w lodówce nic nie ma - Christine wyszła z kuchni.

- Kończę najwcześniej to mogę, przecież po drodze wejść do spożywczaka - uśmiechnęłam się.

- Byłoby super, bo umieram z głodu - zaśmiała się. 

- Monic Blue, masz minutę, żeby być na dole! - krzyknęła Jennifer. Od rana była wściekła, bo musiała wcześnie wstać. Zaśmiałam się tylko, a mój telefon zaczął dzwonić. Dzwonił James. 

- Halooo?? - zaśmiałam się, odbierając.

- Tęsknię za tobą - jęknął do telefonu.

- Serio? Nie widziałeś mnie dwa dni - uśmiechnęłam się.

- Kobieto, ja tu katusze cierpię, bo nie mogę się do ciebie przytulić! - oburzył się.

- Mi też nie jest łatwo, ale postaraj się wytrzymać - westchnęłam.

- Dobra - mruknął. - Co robicie?

- Szykujemy się na uczelnie - wyjaśniłam.

- Dopiero? U was jest za dwadzieścia dziewiąta - zdziwił się lekko.

- My jesteśmy już gotowe. Czekamy tylko na Mo - zaśmiałam się.

- Jak wyglądasz? - spytał podejrzliwie.

- A czemu pytasz? - zdziwiłam się.

- Wolę wiedzieć, czy ktoś będzie się do ciebie podwalał. Przynajmniej wtedy będę miał pretekst, żeby mu walnąć - wyjaśnił, a ja zaczęłam się śmiać.

- Skarbie, o to się nie bój. Kocham tylko ciebie - uśmiechnęłam się, lustrując się od góry do dołu. Nie wyglądałam wyzywająco. Idealnie.

- No ja mam nadzieję - zaśmiał się. - Dobra, muszę kończyć. Kocham cię.

- Ja ciebie też. Pa - uśmiechnęłam się lekko i się rozłączyłam.

- Monic! - wrzasnęła Jen.

- No idę! - na schodach pojawiła się nasza przyjaciółka. - Musiałam się spakować!

- Pół godziny się pakowałaś? - zaśmiała się Chrisie.

- Patrz jak moja torebka wygląda! - oburzyła się, pokazując nam wypchaną torbę.

- Kamienie tam wsadziłaś?! - jęknęła Jen, gdy wzięła ją do ręki.

- Nie, podręcznik do matmy - Mo założyła ręce na piersi.

- Rany, ale ciężka! - Jen postawiła ją na schodach. 

- Dobra, dziewczyny, trzeba iść! - zarządziłam i wszystkie opuściłyśmy dom. Oczywiście każda poszła w swoją stronę. Na szczęście nie miałyśmy daleko. Po jakichś pięciu minutach stałam pod bramą prowadzącą na dziedziniec uczelni. Wzięłam kilka głębszych wdechów i ruszyłam przed siebie. Serce waliło mi jak oszalałe. Rany, czym ja się tak stresuję?! Szkoła jak każda inna! Spokojnie, Jessica. Dasz radę, tylko spokojnie.
- Cześć, Jessica! - jakaś dziewczyna, która siedziała na fontannie, mi pomachała. Zdziwiona odwzajemniłam gest i poszłam dalej. Niech ten dzień już się skończy!
- No hej, jesteś tu nowa, prawda? - jacyś kolesie do mnie podeszli.
- Jessica Olson, ładne imię - uśmiechnął się jeden.
- Dzięki, chyba - dodałam.
- Chłopaki, co wy robicie? - usłyszeliśmy. Obok z założonymi na piersi rękami stał Andree.
- Cześć - uśmiechnęłam się.
- No hej, chodź zaprowadzę cię do sali - uśmiechnął się i poszliśmy do środka.
- Dzięki - odetchnęłam, gdy siedzieliśmy już we właściwym pomieszczeniu.
- Spoko. Jesteś tu nowa, więc wypada ci pomóc - wyjaśnił.
- Dobrze, że chociaż ty jesteś normalny - zaśmiałam się.
- Nie dziw im się. Jesteś Jessica Olson, dziewczyna Jamesa Maslowa! - udał mojego wielkiego fana. Zaczęłam się śmiać.
- Wiesz, jakoś na sławie mi nie zależy - uśmiechnęłam się.
- Dobrze, że chociaż ty jesteś normalna - odetchnął z ulgą.
- Nie rozumiem - spojrzałam na niego lekko zdziwiona.
- Praktycznie wszystkie dziewczyny będą chciały się z tobą kumplować, tylko ze względu na twojego chłopaka, a że jesteś ładna to inni kolesie będą cię podrywać - wyjaśnił.
- Wiem, ale czego się nie robi, żeby pomóc innym, nie? - westchnęłam.
- Wiesz co? Skoro tak dobrze nam się rozmawia to mogę ci trochę pomóc w nadrobieniu zaległości. Oczywiście jeśli chcesz - dodał szybko.
- Jasne, tylko muszę popytać się wykładowców, co mam do nadrobienia - podparłam się ręką.
- Okay, jak będziesz miała z czymś problemy to przyjdź - uśmiechnął się i zadzwonił dzwonek. W sali pojawiła się reszta uczniów. Ja i Andree siedzieliśmy gdzieś tak w środkowym rzędzie. Wszyscy się na mnie patrzyli lub co chwilę przychodzili, żeby zaproponować zmianę miejsca. Grzecznie odmawiałam, mówiąc, że rozmawiam w tej chwili z Andree. Po kilku minutach na salę wkroczył wykładowca. Miał gdzieś koło czterdziestki.
- To nasz wychowawca - szepnął do mnie Harris.
- Dzień dobry wszystkim - odezwał się i położył dziennik na biurku.
- Dzień dobry - odpowiedziała klasa.
- Jak pewnie zauważyliście między wami pojawiła się nowa twarz. Jessica Olson, tak? - zerknął w dziennik. - Gdzie ta osóbka siedzi, hm?
- Tutaj, proszę pana - delikatnie uniosłam rękę.
- Ooo... Więc to tak wygląda dziewczyna, która chce pomagać innym - wyszczerzył się. Kiwnęłam tylko głową. Chyba nie będzie tak źle jak myślałam.

^*^
Oczami Jennifer
^*^

- Rany, jak ja mam tu swoją klasę znaleźć? - mruknęłam, wchodząc do szkoły. Rozejrzałam się i zerknęłam na plan zajęć. Sprawdziłam numer sali wykładowej i ruszyłam w tamtym kierunku. Całe szczęście, nikogo jeszcze w niej nie było. Usiadłam mniej więcej w środkowym rzędzie i sprawdziłam telefon. Miałam kilka nieodebranych połączeń od Logana. Postanowiłam od razu oddzwonić.
- Hej, mała -  chyba się uśmiechnął.
- No hej. Przepraszam, że nie odbierałam, ale miałam telefon wyciszony - wyjaśniłam.
- Nie szkodzi. Jak tam na uczelni? - zaciekawił się.
- Na razie nikogo nie pobiłam - zaśmiałam się.
- Skarbie, po trasie chcę cię widzieć w domu, a nie w więzieniu - poszedł w moje ślady.
- Też cię kocham, wiesz? - zachichotałam.
- Nie wiedziałem. Dobrze, że mi powiedziałaś - udał zdziwionego.
- Dobra, muszę kończyć, bo zajęcia się zaczynają. Zadzwonię wieczorem. Kocham cię - uśmiechnęłam się lekko.
- Ja ciebie też. Pa - rozłączył się. Na nowo wyciszyłam telefon i schowałam go do kieszeni. Zawsze gdy na niego patrzę, robi mi się ciepło na sercu. Dostałam go od Logana, po tej całej aferze, gdy moja komórka się zniszczyła.
- Jennifer? - usłyszałam i odwróciłam głowę.
- Vivienne! - ucieszyłam się i rzuciłam się jej na szyję.
- Co ty tu robisz? - pytała, gdy już usiadłyśmy.
- Jak to, co? Edukuję się - puściłam jej oczko i obie się zaśmiałyśmy.
- Będziesz tu studiować? To szkoła taneczna - dodała.
- A co w tym dziwnego? - spytałam.
- Czemu akurat ta uczelnia, przecież są lepsze - wyjaśniła.
- To najlepsza szkoła w Stanach Zjednoczonych - zdziwiłam się. - Niby gdzie miałam iść?
- A czy ja mówię o USA? - spojrzała na mnie z politowaniem.
- Nie wyjadę za ocean, żeby studiować! - oburzyłam się.
- Ej, spokojnie. Nie o to mi chodziło - podniosła ręce w geście obronnym.
- A o co? - założyłam ręce na piersi.
- Przecież jesteś świetną tancerką... - zaczęła.
- Vivienne, wcale nie. Zresztą, żeby dostać pracę, muszę mieć wykształcenie. Nie mogę żerować na pieniądzach Logana - mruknęłam.
- Jak tam chcesz - westchnęła, wstając.
- A ty dokąd? Zajęcia już się zaczęły - dodałam zdziwiona.
- Jennifer, ja już skończyłam tę szkołę - zaśmiała się, widząc moją minę.
- Co? - myślałam, że gały mi wypadną.
- Pogadamy później, bo muszę załatwić kilka spraw. Do zobaczenia! - cmoknęła mnie w policzek i odeszła. Chwilę za nią patrzyłam, aż w końcu ktoś obok mnie usiadł.
- To ty, ofermo! - oburzyłam się, widząc kolesia, który zaczepił mnie wtedy na schodach.
- Rany, ale jesteś przemądrzała! Kto cię tu wpuścił?! - warknął.
- A ciebie kto?! - odgryzłam się i spiorunowałam go wzrokiem. Zabrałam torebkę i się przesiadłam do drugiego rzędu. Zajęłam miejsce obok jakiejś dziewczyny. Po chwili przyszedł wykładowca.

^*^
Oczami Monic
^*^

Zajęcia dawno się skończyły. Klasę miałam fajną, wychowawcę też. No życie jak z bajki. A rektor to po prostu mnie uwielbia! Oczywiście nie przechwalając się. Ogólnie to ludzie w szkole są spoko i da się z nimi pogadać.
   Szłam właśnie w stronę gabinetu rektora, bo chciał mnie widzieć, gdy z kimś się zderzyłam.
- Jejku, przepraszam - powiedziałam szybko, widząc, że wytrąciłam chłopakowi jakieś materiały i zdjęcia.
- Nic nie szkodzi. Powinienem uważać - uśmiechnął się i zaczął wszystko zbierać.
- Daj, pomogę ci - kucnęłam i mu pomogłam. W końcu to moja wina. Większość to były zdjęcia. Były fantastyczne. W życiu takich nie widziałam. Włożyłam wszystkie do teczki i pomogłam mu sprzątnąć resztę. Spojrzał tylko na mnie, ale nic nie powiedział.
- No, gotowe - uśmiechnęłam się, wstając z klęczków i trzymając w rękach dwie teczki.
- Dzięki za pomoc - wyszczerzył się. - Miło mi, Matt Moon.
- Wzajemnie, Monic Blue - uścisnęliśmy dłonie.
- Nie wiesz, czy rektor jeszcze jest? Miałem przekazać mu te materiały - dodał.
- Właśnie do niego szłam - uśmiechnęłam się i oboje ruszyliśmy w stronę właściwego gabinetu.

^*^
Oczami Christine
^*^

- Panno Mays, proszę zaczekać! - już miałam wychodzić ze szkoły, gdy rektorka do mnie podbiegła.
- Coś się stało? - spytałam zdziwiona.
- To się stało - wcisnęła mi w ręce jakieś papiery.
- Co to jest? - zdziwiłam się.
- Papiery z pańskiego liceum. Nie może się pani tu uczyć - uśmiechnęła się cwanie.
- Co?! - krzyknęłam.
- Z nich wynika, że pańskie umiejętności wykraczają poza program nauczania, więc nie może się tu pani uczyć - powtórzyła.
- Wykraczają?! Niby jak?! - warknęłam.
- Proszę na mnie nie krzyczeć! - podniosła głos.
- Słuchaj, ty spróchniała wiedźmo! Nie pozbędziesz się mnie! Nawet gdybym miała codziennie się z tobą użerać! - warknęłam i opuściłam teren uczelni. Co za baba! Będzie mi tu bezczelnie przygadywać!

^*^
Oczami Jessici
^*^

Odebrałam Fox'a od rodziców i poszłam do sklepu. Zrobiłam dziewczynom obiad, a o trzeciej wszystkie siedziałyśmy w ogrodzie i wcinałyśmy truskawki w czekoladzie.
- Jak pierwszy dzień w szkole? - zaśmiałam się.
- U mnie super! Poznałam cudownego chłopaka - Mo rozmarzona opadła na trawę.
- No patrzcie ją! Pierwszy dzień i już flirtuje - zaśmiała się Jen.
- Nie prawda! Wpadłam na niego przez przypadek! - Blue gwałtownie się podniosła.
- Czyli tak to się dzisiaj nazywa? - Jennifer znacząco poruszyła brwiami.
- Jen, no! - zaśmiała się Monic.
- A Christine, jak u ciebie? - spytałam.
- Nazwałam rektorkę spróchniałą wiedźmą i trzasnęłam jej drzwiami przed nosem - wzruszyła ramionami, oblizując palce od czekolady. Spojrzałyśmy na nią zdziwione. Jennifer zapomniała nawet rzuć.
- A ty, Jess? Jak u ciebie? - spytała Mo.
- Fantastycznie - uśmiechnęłam się. - Tylko ludzie traktują mnie inaczej ze względu na Jamesa.
- To nie dobrze - Jen sięgnęła po następną truskawkę.
- Ale w klasie mam fajnego chłopaka, z którym da się normalnie pogadać - dodałam.
- To w porównaniu do was ja miałam zdecydowanie najdziwniej - odezwała się Jen, oblizując usta od czekolady.
- Dlaczego? - spytała Christine.
- Prawie pobiłam takiego jednego kolesia - dodała, jakby to była zwykła rzecz. - Ale obiecałam Loganowi, że nie będę w więzieniu jak wróci, więc nic mu nie zrobiłam.
Zaczęłyśmy się śmiać. Rany, zapowiada się ciekawa nauka.


~*~

Miał być krótki, a tu proszę :) . Następny nie wiem, kiedy się pojawi, ale myślę, że niedługo.
Jak po Sylwestrze? Opowiadać! :D
A i jeszcze jedno. Czytasz? KOMENTUJ.
Do zobaczenia :**