Rozdział 99

Jestem zawiedziona :(
Tak mało komentarzy teraz jest... Wiem, że na to zasłużyłam, dlatego postaram się to jakoś naprawić :)


~*~


- A może to mi się śni?! - chodziłam zdenerwowana po salonie. - Tak to na pewno jest sen! - nadal nie wierzyłam w to, że auta chłopaków zniknęły. Przecież my w życiu się im nie wypłacimy!
- Jessica, spokojnie! Jessica! - Jennifer złapała mnie za ramiona.
- To sen! To mi się śni! - powtarzałam w kółko, jakby to miało coś pomóc.
- Jessica, do cholery, uspokój się! To nie jest sen! Auta chłopaków zniknęły! - Jen lekko mną potrząsnęła. Opadłam na fotel i ukryłam twarz w dłoniach.
- Co teraz? - jęknęłam.
- Jak to, co? Pójdziemy na policję - Jen usiadła obok mnie, kładąc mi rękę na ramieniu. - Nie martw się. Będzie dobrze.
- Zniknęły cztery auta za prawie sto tysięcy, a ty mówisz, że będzie dobrze?! - wstałam gwałtownie.
- Tak, właśnie tak... - spojrzała na mnie dziwnie. - Może zrobiły się niewidzialne?
- Jennifer, to nie jest śmieszne! - wybuchnęłam.
- No sorry! Pocieszam się jakoś! - rzuciła mnie poduszką.
- Ale przeżywacie - Mo wywróciła oczami. - To tylko samochody.
- Eee...? - spojrzałyśmy na nią dziwnie.
- Tylko samochody? - zdziwiła się Christine. - Monic, czy ty siebie słyszysz?
- No co? Auta zniknęły, i co z tego. Mam płakać? - założyła ręce na piersi.
- Nie, ale mogłabyś nie zachowywać się tak egoistycznie - poszłam w jej ślady.
- Słucham...?! - oburzyła się, a ja posłałam jej zabójcze spojrzenie.
- Dziewczyny, Kendall dzwoni! - Jennifer podłączyła mojego laptopa do telewizora, a po chwili ukazały nam się wyszczerzone buźki chłopaków.
- Czeeeść! - wyszczerzyli się głupio.
- Z czego ta radość? - Jen spojrzała na nich dziwnie, popijając sok, który dopiero sobie przyniosła.
- Po prostu strasznie was kochamy! - oznajmili Carlos i Logan, na co James i Kendall dość dziwnie zareagowali.
- Okeeej... - Christine spojrzała na nich podejrzliwie.
- Co przeskrobaliście? - Monic zmrużyła oczy.
- Pff! Cooo? - prychnął Logan.
- Czy my zawsze musimy coś przeskrobać? - spytał Latynos.
- Tak! - oznajmiłyśmy razem.
- Dobra, tego się nie spodziewałem - Kendall spojrzał na resztę zespołu.
- My byliśmy grzeczni... - Henderson wskazał na siebie i blondyna, na co Jennifer parsknęła śmiechem.
- Ty grzeczny? - wybałuszyła na nich oczy rozbawiona.
- Jak zawsze...! - brunet rozbawiony nie odpuszczał.
- Dobra, koniec tego! - Carlos wypchnął go z kadru.
- Carlito, piątka! - wyszczerzyła się Jen, na co Latynos parsknął śmiechem.
- Zdrajczyni... - burknął pod nosem Henderson, który właśnie wstał z podłogi.
- Dobra, dziewczyny, jak wam się podoba nasz domek? - James z wyszczerzem zatarł ręce.
- Wiedziałam, że to ich sprawka! - Christine klasnęła w dłonie. Wyjaśnili nam wszystko, a zwłaszcza, że sprzedali auta, przeznaczając pieniądze na cele charytatywne. Szczerze, to byłam z nich dumna.
- Jeszcze raz taki numer, a obiecuję, że nie zestarzejecie się godnie! - Jennifer złapała za poduszkę, którą na szczęście jej zaraz zabrałam, bo rzuciłaby w telewizor. - Jessica żyć mi nie dawała!
- Nie... - zaśmiał się James.
- Bo ona gadała, że te auta się niewidzialne zrobiły! - wytknęłam ją palcem.
- Bo mi oko wydzióbiesz! - walnęła mnie w rękę. - Zresztą myślałam pozytywnie!
- Jedno diabelstwo mniej na tym świecie! - rzuciłam w nią poduszką.
- Osz ty...! - zaczęła mnie nią bić.
- Ej, no! Ogarnijcie się! - Monic chciała nas rozdzielić. W końcu jej się udało.
- Carlos, ja ci się dziwię, wiesz? - założyłam ręce na piersi.
- Niby czemu? - spytał, kiedy Mo wyszła, bo dzwonił jej telefon.
- Jesteś przystojny, utalentowany, słodki... - wyliczałam na palcach.
- Ej! - oburzył się James.
- No co? - zaśmiała się Jen. - Przecież Carlos w moim rankingu jest najsłodszy na świecie! - zakończyła z entuzjazmem, na co Latynos tylko się uśmiechnął.
- Dzięki, Jennifer, na ciebie zawsze można liczyć - dodał cicho.
- Nie ma sprawy - wysłała mu buziaka i się uśmiechnęła, a mnie przeszło dziwne uczucie, że między nimi zaiskrzyło. W dodatku Carlos dziwnie na nią patrzył.
- Okeeej... To my będziemy już kończyć... - uśmiechnęłam się. - Pa! - wyłączyłam telewizor i spojrzałam na Jennifer zabójczym wzrokiem.
- Co? - zdziwiła się.
- Co ty wyprawiasz?! - oburzyłam się.
- Nic... - mruknęła.
- Jennifer, wiem, że przyjaźnicie się dość długo, ale nie możesz go podrywać, kiedy masz chłopaka... - westchnęłam ciężko.
- To czemu czuję się, jakbym go nie miała?! - wyrzuciła z siebie i pobiegła na górę, a ja siedziałam tam zdziwiona i nie wiedziałam, co mam zrobić. Westchnęłam ciężko.
- Fox... - urwałam, bo nagle mi się uświadomiło, że go z nami nie było, bo daliśmy go pod opiekę moim rodzicom. Ciekawe, jak oni z nim wytrzymali? I ile rzeczy będę musiała odkupić?
Zabrałam torebkę i wyszłam z domu, kierując się od razu do domu moich rodziców.
     Westchnęłam ciężko. Niby pogodziłam się z Jamesem, ale coś mi w środku mówiło, to nie koniec problemów w naszym związku. Do tego ta sprawa z Carlosem i Jennifer. Nie żeby coś, ale Logan na to sobie zasłużył. Dziwnie to brzmi, ale taka jest bolesna prawda. Nic więc dziwnego, że Jen ma już go po dziurki w nosie i poczuła coś do Carlosa. W końcu jest facetem idealnym. No ma wady, jak każdy, no ale potrafi zadbać o dziewczynę, którą naprawdę kocha. A co Logan robi? Wielkie nic. Myśli, że jeśli będzie siedział z założonymi na piersi rękami to wszystko się ułoży. W dodatku to, że ostatnio się upił mu nie pomaga. A najbardziej wkurzające jest to, że zaczyna gwiazdorzyć.
- Ech... Nie sądziłam, że życie w Los Angeles będzie takie ciężkie - westchnęłam, patrząc w niebo. Słońce chyliło się już ku zachodowi, a ja wreszcie stanęłam pod drzwiami właściwego domu. Nacisnęłam dzwonek i czekałam, aż ktoś otworzy. Jednak się tego nie doczekałam. Nacisnęłam niepewnie klamkę i weszłam do środka, dziwiąc się, czemu drzwi są otwarte.
- Jessica? - usłyszałam za plecami, toteż się odwróciłam.
- Cześć, braciszku - uśmiechnęłam się - Cześć, Fox... - z wyszczerzem wzięłam pieska na ręce, który od razu polizał mnie w nos.
- Rodziców nie ma? - wskazał na otwarte drzwi.
- No właśnie nie wiem, dopiero przyszłam - spojrzałam w to samo miejsce.
- Ile razy mam ci powtarzać, że robiłem to dla was?! - usłyszeliśmy krzyk taty. Spojrzeliśmy po sobie przestraszeni i mega zdziwieni. Przecież rodzice nigdy się nie kłócili!
Bez mniejszego zastanowienia weszliśmy do środka, gdzie, ku naszemu zdziwieniu stał sam Bradley Cooper!  Myślałam, że zacznę piszczeć na jego widok.
- Mamo...? Wszystko w porządku? - spytałam cicho, po czym wszyscy się na nas spojrzeli.
- Jessica! Kyle! - była równie mocno zdziwiona, co my.
- A więc tak wyglądają nasze dzieci? - Bradley się uśmiechnął.
- Chyba MOJE dzieci! - tata się zdenerwował. Jeszcze tak wściekły nie był.
- Leonardzie, uspokój się! - krzyknęła mama. - Nie oddam ci dzieci!
- Jeśli nie to pójdę do sądu! - syknął, po czym wyszedł ze swoimi rzeczami.
- Mamo, co się dzieje? - spytał cicho Kyle.
- Po co tu przyszedłeś?! - mama spojrzała zapłakana na Bradley'a, a potem na nas. - A wy?!
- Mamo... - czułam jak bliżej nieokreślona siła ściska mi serce.
- Zostawcie mnie wszyscy! - krzyknęła i pobiegła na górę. Pan Cooper westchnął ciężko.
- A pan, co tu robi? - zagadnął Kyle.
- Lepiej, jak wasza mama wam to wyjaśni - poklepał go delikatnie po ramieniu i wyszedł. Bez słowa opuściliśmy dom. Kyle poszedł do siebie, a ja powolnym krokiem skierowałam się w swoją stronę. Mój ojciec chyba już kompletnie zbzikował! Żeby do sądu mamę pozwać?! Nie mogę tego tak zostawić, muszę się dowiedzieć, o co chodzi!
Z hardą miną weszłam do domu, gdzie świeciło pustkami. Na blacie w kuchni leżała jakaś kartka.
- Jestem z Mattem. Wrócę późno. Monic - przeczytałam, po czym westchnęłam ciężko. Napoiłam i nakarmiłam Foxa, po czym wyszłam z kuchni, zderzając się przy tym z Christine.
- Żyjesz? - zaśmiała się i pomogła mi wstać.
- Jak widać - mruknęłam rozbawiona. Podeszła do lodówki i zaczęła czegoś szukać, a ja już miałam iść na górę, gdy z ogrodu dobiegł mnie głos Jennifer. Zdziwiona poszłam w tamtym kierunku. Leżała na jednym z leżaków i rozmawiała przez telefon. Wiem, że to nieładnie podsłuchiwać, ale ciekawość wzięła górę, tak więc schowałam się za drzwiami i na nią spojrzałam.
- Cieszę się, że nie jesteś na mnie zły - uśmiechnęła się ciepło. - (...). Mógłbyś, mógłbyś. (...). Nie mam pojęcia. Jessica gdzieś wyszła, Monic też, a Christine siedzi u siebie i coś rysuje. (...). Prawdopodobnie tak... - westchnęła ciężko. - Ale nie martw się. Przejdzie jej. (...). Carlos, no...! - słysząc imię Latynosa, ogarnął mnie dziwny niepokój. - Jeśli chciałbyś pogadać to wiesz, że możesz zadzwonić w każdej chwili. (...) No bez przesady, aż taka najlepsza nie jestem - zaśmiała się cicho. - (...). I jeszcze raz dzięki za rozmowę. Naprawdę mi pomogłeś. (...). Już? - posmutniała z lekka. - (...). Eh... No dobrze, tylko zadzwoń później, dobrze? (...). Ja też, pa! - wysłała mu buziaka przez telefon i się rozłączyła. A ja z szeroko otwartymi gałami skierowałam się na górę.
    No ale jak to?! Carlos i Jennifer?! To się w głowie nie mieści! Przecież ona jest z Loganem, a on kocha Monic... Boże, nie wyobrażam sobie tego, co będzie jak to wszystko się wyda. Chociaż z drugiej strony, Monic jest z Mattem, więc Carlito ma czystą kartę. Za to Jennifer... Nie mam sił już na tę dziewczynę. Najpierw jest z Loganem, potem zrywają, potem znowu są razem, a teraz znowu zerwą?
- Halo? - mruknęłam, odbierając telefon, który dzwonił od dłuższego czasu. Usiadłam na łóżku w sypialni.
- No hej, masz czas? - usłyszałam wesoły głos Andree.
- Skąd ten dobry nastrój, co? - spytałam podejrzliwie, uśmiechając się lekko. Położyłam się.
- A ma się kilka powodów - dodał tajemniczo.
- Zdradzisz je? - zaśmiałam się cicho, głaszcząc Foxa, który położył mi się na brzuchu.
- No nie wiem, czy jesteś tego godna - udał, że się zastanawia.
- Godna, jakie słownictwo - mruknęłam rozbawiona. - No powiedz!
- Pierwszy powód, mam najcudowniejszą dziewczynę na świecie! - oznajmił zapewne z mega wyszczerzem.
- To wiem - zaśmiałam się.
- Drugi powód, przyjaźnimy się - dodał, a ja wywróciłam oczami rozbawiona.
- A trzeci? - spytałam cicho.
- Trzeci... Hm... Co to było? - zastanowił się chwilę. - A tak! Co powiesz na akcję charytatywną na rzecz bezdomnych?
- Gdzie i kiedy? - usiadłam z uśmiechem.
- Za dwa tygodnie w Nowym Jorku - wyszczerzył się. Na jego słowa zakrztusiłam się śliną.
- W Nowym Jorku?! - zdziwiłam się.
- No tak, to akcja obejmująca całe Stany Zjednoczone - wyjaśnił.
- A mogę zabrać ze sobą Foxa? - spytałam z nadzieją.
- Właśnie miałem ci to zaproponować - zaśmiał się, a ja aż pisnęłam ze szczęścia.
- Sorrki... - mruknęłam speszona, zasłaniając usta ręką.
- Spoko! - parsknął śmiechem.
- Jutro jest Niedziela, tak? - spytałam, żeby się upewnić, na co przytaknął. - Idziesz jutro do kościoła?
- Jasne, jak w każdą Niedzielę - chyba się uśmiechnął.
- To dobrze, bo ja też. W takim razie spotkamy się jutro i powiesz mi resztę - wyszczerzyłam się.
- Jasne. No to do jutra! - dodał i się rozłączył.
- No, Fox, lecimy do Nowego Jorku! - spojrzałam z uśmiechem na psa, na co on wesoło zaszczekał i pomachał ogonem.
- Jessica, musisz to zobaczyć! - do środka wparowała zdyszana Christine.
- Co takiego? - zdziwiłam się.
- Chodź! - złapała mnie za rękę i pociągnęła na balkon. - Patrz tam... - ściszyła głos, wskazując palcem na ogród. Zdziwiona powiodłam wzrokiem w to miejsce. Jennifer stała na środku i tańczyła. Mimowolnie uśmiech wskoczył mi na usta. Jednak długo to nie potrwało, bo Fox zaczął szczekać, a Jen spojrzała na nas przestraszona, przez co się potknęła i wpadła do basenu. Od razu zbiegłyśmy na dół i wybiegłyśmy do ogrodu.
- Byłaś świetna! - wyszczerzyłam się, kiedy wychodziła z basenu.
- Nieładnie tak podglądać... - mruknęła, wycierając się ręcznikiem.
- Oj, daj spokój! - Chrisie machnęła ręką. - Świetnie tańczysz!
- Jasne, jasne... - wywróciła oczami i weszła do domu.
- To się nazywa ośli upór! - strzeliłam dziwną minę, kiedy ręce mi opadły bezradnie. Mays zaśmiała się tylko na moje słowa, po czym obie weszłyśmy do środka i walnęłyśmy się przed telewizorem.



~*~



No i wreszcie.! ;D Mam nadzieję, że się podobało. No i jak uprzedzałam, trochę już namieszałam ;>